Het kleine rotsige huisje

Er was ooit eens een klein huisje, gebouwd van ronde keien. Dit huisje stond midden op een berg en op deze berg stonden nog meer vergelijkbare huisjes met ronde keien. Als je het smalle grindpad volgde kwam je bovenop de berg uit. Zo hoog dat je soms bij vochtige dagen met je hoofd in de mist hing. Rondom de berg was het groen en stonden er naaldbomen. Eindeloos veel hoge naaldbomen, die voor de welkome schaduw zorgde. Het uitzicht op deze berg was ongekend. Naar welke kant je ook keek, je zag nog meer bergen, de één nog hoger dan de ander.

Het leven had in een andere tijd, misschien niet de luxe die wij nu hebben maar er was liefde, gezelligheid en saamhorigheid. Het leven op een berg was, in vroegere tijden vast niet gemakkelijk. Je had immers geen vervoer, geen winkels, geen elektriciteit en geen stromend water. Ik denk dat wij het heel zwaar zouden vinden om een maand lang zo enorm terug in de tijd te gaan.

Ik heb iets met bergen. Ik vind ze fascinerend en tegelijkertijd boezemen bergen angst in. Je weet namelijk nooit hoe een bergweg er over 100 meter uit ziet. De hoogte is niet eens mijn probleem maar het gekraak van het onderstel van de auto als de weg zo steil is dat je niet meer ziet dan je motorkap! Bergweggetjes worden hoe hoger de berg vaak ook smaller, zo smal dat je je auto niet kunt keren…Hoe vaak ik niet met samengeknepen billen in de auto heb gezeten… Als je ooit eens tussen de bergen hebt gereden dan weet je hoe indrukwekkend bergen zijn. Als je ver van een berg staat zie je 1 gigantische rotsblok. Als je wat dichter in de buurt komt zie je dat er ook wat groene vlekken, hoogstwaarschijnlijk zijn dit bomen, wanneer je weer dichterbij komt dan zie je inderdaad dat dit bomen zijn. Je kunt er zelfs wat hutjes ontdekken. Kom je weer wat stappen dichterbij dan zie je dat er een soort van pad loopt en als je dan eenmaal op dit pad staat dan zie je pas goed hoe dit pad loopt en als je niet naar links of naar rechts zou kijken dan zou je niet eens beseffen dat je op die berg loopt waar je een half uur geleden nog van dacht dat het een en al rots was.

Om een situatie goed te kunnen overzien, moet je deze niet alleen van een afstand bekijken. Je moet ook echt naar het pad toelopen om de details te kunnen zien.

Maar ik neem je weer mee terug naar het rotsige huisje want dit is precies de plek waar ik ben geweest.

Heel lang hebben wij getwijfeld om dit jaar naar Spanje te gaan. Er waren eigenlijk teveel redenen om niet te gaan. Ik kocht 2 boeken over bijzondere plekken in Nederland, een tent voor in de tuin zodat de kinderen konden kamperen en 2 geweldige zwembadjes om af te koelen, in de zomer zon (die er bijna niet geweest is)

De vakantie ging van start en we hadden ons erbij neergelegd en genoten van de leuke uitjes, als kamperen in de tuin en je eigen kersen plukken (dit is dan ook echt een aanrader, er zijn geen betere kersen dan die jezelf geplukt hebt)

Onverwacht werd de mogelijkheid om toch op vakantie te gaan wat groter en eigenlijk een dag voor vertrek was de auto goedgekeurd, werd onze vakantie echt definitief en pakte we halsoverkop onze spullen in.

Ons avontuur ging dan toch weer beginnen. Na een lange rit met weinig oponthoud kwamen wij op onze bestemming aan. Een prachtig huis, op een berg. Het was eerlijk gezegd een beetje overweldigend. Het huis en de grond erom heen was gigantisch. Het onderste gedeelte van het huis bestond uit ronde keien. Rondom het huis was een terras en het zwembad werd uiteraard vrijwel gelijk uitgeprobeerd.

Onwennig liepen we het door het huis. De locatie, het huis, de omgeving, het was gewoon perfect maar toch leek het alsof er iets mistte…

De dag erna kwam de beheerder met een gasfles, zodat we konden koken. Ik raakte aan de praat en hij vertelde wat meer over het huis. Het huis was ooit gekocht en de eigenaren hebben er nog nooit 1 dag in gewoond…Waarom zou je niet in dit huis willen wonen? Het is prachtig! Ondanks dat het prachtig was mistte ik wel iets…ik kon nog niet mijn vinger erop leggen, maar het duurde niet lang voor ik meer duidelijkheid zou krijgen.

Kort daarop zag ik beneden voor het huis bij schemering, een soort van silhouette van een korte, ietwat stevige dame met kort haar staan. Ze droeg een jurk wat het meeste lijkt op een XL long shirt. Naast haar stond een jongen van een jaar of 16 met een geestelijke beperking. Ze had haar twee handen in haar zij en keek omhoog naar het huis. Ze keek demonstratief en ontevreden…Wat en vooral wie waren dit?! Het huis en alles er om heen maakte mij ontzettend nieuwsgierig. Zodra je in dit soort situaties met je ogen knippert is het beeld weer weg, tenminste bij mij is dat zo.

We deden boodschappen, ik kocht kaarsjes en sopte de vloer met mijn favoriete Spaanse schoonmaakmiddel! Het huis begon langzaam als thuis te voelen. Het beeld van de vrouw en haar zoon lieten mij niet los.

Daarop volgde een bezoek van een makelaar, zij vertelde wat meer over het huis. In Spanje mag je niet meer zomaar iets bouwen. Je mag alleen op grond bouwen waarop al iets heeft gestaan (Is je grond om het huis heen meer dan 10 hectare dan zijn er weer wel mogelijkheden.) Zij vertelde dat op de plek waar dit huis nu staat, vroeger een kleine casita heeft gestaan. Op het moment dat de makelaar dit uitsprak, snapte ik waarom het huis voelde zoals het voelde, kon ik het beeld van de vrouw en haar zoon die onderaan de weg naar het huis zaten te kijken, pas echt plaatsen.

Het huis waar wij in verbleven was gebouwd op haar casita! Het enorme huis is enkel en alleen gebouwd uit financieel oogpunt en niemand heeft ooit stilgestaan bij de geschiedenis en de oorspronkelijke bewoners van dit huis. De kleine casita werd opgeslokt door het grote huis.

Soms is aandacht en waardering het enige wat nodig is om iets los te kunnen laten. Was er een manier om de dame die ik mocht zien wat rust te geven? Over 2 weken zou er weer een volle maan zijn en ik bedacht me dus geen moment om mijn Despacho in het teken van dit huis te laten staan, met de natuur die er in de directe omgeving te vinden is. De vibe in het huis veranderde na het inzetten van mij intentie en dat niet alleen…

Heel kort hierna hoorde ik een poes miauwen, vanuit de bosjes. Ik ging natuurlijk kijken maar ze stoof terug de bosjes in. De dag erna dronk ik mijn eerste kop koffie van de dag. Iedereen in huis sliep nog, de zonnestralen kwamen voorzichtig door en ik was helemaal in mijn element. Tot ik in mijn ooghoek iets zag bewegen, ik kon niet gelijk zien wat het was dus ik schrok en zij schrok van mij en rende keihard weer terug de bosjes in. Het was weer de poes. Je moet weten dat ik poezen echt heel leuk vind maar ik ben heel erg terughoudend bij andermans en zwerfkatten. Ze mauwen vaak harder, zijn banger en maken hierdoor onverwachte bewegingen, ze halen sneller uit….

Bij de kinderen is dit een heel ander verhaal, die willen het allerliefst de poes op schoot hebben. We kochten brokjes en vanaf dat moment was de poes, ze heet inmiddels Laya, iedere dag bij ons te vinden. Iedere ochtend stond zij op me te wachten en iedere ochtend wilde ze geaaid worden. Ik zei dan ‘Goedemorgen Laya, ik wil voor je zorgen maar ik ga je niet knuffelen, ik vind het eng’. Mevrouw had hier wel maling aan natuurlijk, een poes doet wat ze wilt. Na haar ontelbare keren afgewezen te hebben, ‘Nee Laya je mag niet op mijn schoot’, kreeg zij het toch voor elkaar om op mijn schoot terecht te komen. Ze liet zich direct vallen en hield zich slap…Dit is gewoon te schattig. Voor het eerst ooit heb ik een vreemde poes op schoot. Vanaf dan komt ze iedere ochtend goedemorgen zeggen en als zij op schoot ligt melkt zij mijn hand en sabbelt ze aan de muis van mijn hand. Ze is nog zo jong en waarschijnlijk veel te jong bij haar moeder weggaan of gehaald. Ze is een poes van de bergen en heel even hoort ze echt bij ons. Ze laat ons zie waar ze zich verstopt, hoe ze haar eten vangt en dat ze gewoon met haar poot in zwembad naar afkoeling zoekt. Ze is nieuwsgierig en vliegensvlug. Als ik wat product foto’s maak gaat zij dwars op mijn spullen liggen, net als onze Bambi! Met Laya is het echt een thuis geworden.

De dag voor het volle maan ga ik in de omgeving op zoek naar planten en bloemen. Het wordt een Despacho anders dan anderen. Er is op dat moment een verbod op open vuur vanwege de extreme hitte dus ik overweeg een water Despacho te maken maar ik bedenk me vrijwel direct dat ik deze Despacho een mooie plek geef op het stuk grond van de dame die zich aan mij heeft laten zien, op “haar plekkie”. Ik bedank het Universum dat wij wederom hebben kunnen reizen, dat wij geweldige herinneringen hebben mogen maken en ik bedank het huis, dat wij ons er zo thuis hebben mogen voelen.

Ik hoop dat de toekomstige koper van het huis zich realiseert op welke bijzondere plek dit huis gebouwd is, want dan zal het huis liefdevol , warm en beschermend voelen.

“If these walls could talk”

Liefs

♥